Van de vele keramiekbedrijven in Utrecht is er nog een volop bezig met vernieuwing: Mobach. De keramiekfabriek is in 1895 gesticht door Klaas Jaans Mobach. Al meer dan een eeuw staat het familiebedrijf aan het Merwedekanaal.
Het station aan het Smallepad is niet meer in gebruik, maar het is het oudste station van Amersfoort. Door overheidsinitiatief kwamen vele spoorlijnen tot stand na 1860. Maar de lijn door Amersfoort naar Zwolle had een Franse maatschappij nodig. Het station werd overbodig toen de drie stations van Amersfoort samengingen in 1901.
In Utrecht staan drie monumentale kantoorgebouwen van de spoorwegen, gebouwd in respectievelijk 1871, 1895 en 1921. De eerste twee dateren uit de tijd van elkaar beconcurrerende spoorwegmaatschappijen. Het derde gebouw is gerealiseerd na de fusie van de Staatsspoorwegen en de Hollandse Spoorweg Maatschappij.
Houtzaagmolen De Ster ligt in Utrecht in de wijk Lombok aan de Leidse Rijn. De Ster is één van de weinige compleet bewaard gebleven molenwerven in Nederland. In 1986 is de zaagmolen compleet hersteld en gerestaureerd. Het bestaat sindsdien uit de molenaarswoning, een knechtenhuis, verschillende loodsen en de zaagmolen.
Moderne stuwen en sluizen in Hagestein en Amerongen maken de Lek in de zomer bevaarbaar. Voor het in 1952 aangelegde Amsterdam-Rijnkanaal is dat essentieel. Het waterpeil in de Lek moet het jaar rond voldoende hoog blijven. Met omvangrijke stuwen en sluizen is dit tussen 1957 en 1972 gerealiseerd.
Het Oosterspoorwegstation is geopend in 1873. Mede door de ligging nabij Soestdijk heeft het een voorname uitstraling met veel decoratief houtwerk. En meer, het moest voldoen aan de eisen van Prins Hendrik met een Koninklijke wachtkamer.
In de vele waterlopen van Groenekan, Maartensdijk en Westbroek bevinden zich kleine handbediende stuwen. De meeste dateren uit de periode 1850-1900, gebouwd in opdracht van het voormalige waterschap Maartensdijk. De stuwen functioneren al sinds de vervening en inpoldering van deze gebieden.
In 1903 nam een tiental Woerdenaren het initiatief een waterleiding aan te leggen. Zij vroegen de gemeente in een brief om toestemming. Zij achten de aanleg een dringende ‘eisch des tijds’ met het oog op de volksgezondheid. De gemeente wees dit plan echter af en besloot in 1904 de aanleg zelf te gaan doen.