In 1922 werd voor de provincie en de stad de stroomproductie gebundeld in PEGUS. De elektriciteitscentrale kwam in Utrecht te staan, net als de volgende. De centrales van PEGUS waren niet de eerste in de provincie, alle lokale producenten verdwenen.
Stadsverwarming: al in 1923 vond Utrecht een nuttige bestemming voor het koelwater van de elektriciteitscentrale. Het hete water gaat door geïsoleerde buizen naar gebouwen en huizen. Daar voedt het de warmtewisselaars voor de CV en de warmwatervoorziening. Ook de nieuwste wijken van Utrecht zijn er van voorzien. Naast de elektriciteitscentrales zijn de hulpwarmtecentrales daarvan zichtbare bakens.
De elektriciteitscentrale van Driebergen mocht na 1922 niet meer werken. In het gebouw kwam een melkfabriek en weer later een wasmachinefabriek. Nu zijn de panden aan de Buntlaan omgebouwd tot woningen.
Lange tijd was de elektriciteitsvoorziening in de stad Utrecht een particuliere aangelegenheid. Bedrijven leverden aan zichzelf en hooguit aan enkele buren om er elektrische motoren op te laten draaien. Pas in de 20ste eeuw kwam daar verandering in. Het leidde tot de komst van elektriciteitscentrales Merwedekanaal en Lage Weide én het hoogste bouwwerk van de stad Utrecht (inderdaad, nog hoger
Op twee locaties gaat de herontwikkeling van industrieel erfgoed niet snel genoeg voor de gemeenteraad van Utrecht. De treinloods in de Concordiastraat blijft onnodig leegstaan. Voor de Energietunnel Amsterdam-Rijnkanaal zijn de verwachtingen waarschijnlijk wat te hoog gespannen.