Landgoed Vollenhoven heeft al vroeg in het industriële tijdperk aan vernieuwingen gedaan. Daarvan getuigen de goed onderhouden tuinkassen, kweekbakken, stookhokken en ijskelder uit 1800 tot 1830. Het behoort daarmee tot de bijzondere vormen van industrieel erfgoed.
Warner Jenkinson blijft veranderen. Fabrieken zijn altijd gebruiksvoorwerpen geweest, alleen hele grote. Net als de machines en het productieproces worden ze aangepast naar de stand van de techniek. Zoals een stoomluciferfabriek een producent van kleurstoffen werd. Dat is in Amersfoort te zien.
Edelsmederij Brom is groot geworden door de emancipatie van de katholieke kerk in de 19e eeuw. Het bedrijf had een toonzaal met gastenontvangst en kantoor op de Drift en een werkplaats met smeltoven op de Keizerstraat. De schoorsteen in de Keizerstraat is nog getuige.
Stadsverwarming: al in 1923 vond Utrecht een nuttige bestemming voor het koelwater van de elektriciteitscentrale. Het hete water gaat door geïsoleerde buizen naar gebouwen en huizen. Daar voedt het de warmtewisselaars voor de CV en de warmwatervoorziening. Ook de nieuwste wijken van Utrecht zijn er van voorzien. Naast de elektriciteitscentrales zijn de hulpwarmtecentrales daarvan zichtbare bakens.
Veenendaal veranderde na 1870 in een centrum van de wolindustrie. In 1930 werkten in Veenendaal 2.000 mensen in de textielindustrie, in 1950 ging het al om 3.000 mensen. Na 1970 verdween deze werkgelegenheid naar lagelonenlanden. Van de Hollandia fabriek zijn slechts enkele gebouwdelen bewaard gebleven.
Met de zilverwerkplaats van edelsmid J.A.A. Gerritsen begon de zilverindustrie in Zeist. Daaruit ontstonden twee zilverfabrieken.: SOLA en GERO. Deze fabrieken gaven op hun hoogtepunt aan meer dan 2.000 Zeistenaren werk.
Ossenwaard in de gemeente Vianen is de naam van de steenfabriek en het Stuweiland. Met de ligging midden in de Lek is het in 1955 als eiland ontstaan door de aanleg van de stuwen van Hagestein. Het eiland is alleen bereikbaar vanuit Tull en ‘t Waal.
De industriële wasserij kende in de tweede helft van de 19de eeuw een sterke groei, ook in Utrecht. Dat paste helemaal in het tijdsbeeld van industrialisatie, toenemende hygiëne en groeiende welvaart. Dankzij de trein kon Defensie in Woerden de was centraal gaan doen, terwijl horeca en rijkere families de was lokaal uitbesteedden. Maar wat is daar nu nog van over?