De Utrechtse Waterleiding Maatschappij had haar pompstation te Soestduinen. In Soestduinen was niet alleen water van goede kwaliteit, er was ook een hoge heuvel waardoor het probleemloos door leidingen aangevoerd kon worden. De Utrechtse Waterleiding Maatschappij is in 1883 het eerste distributiebedrijf voor ‘heidewater’.
De schoorsteen van Teijligens: van droogmakerijen naar gemalen
Dat ook de inwoners van de laaggelegen delen van de provincie Utrecht droge voeten hebben, hebben we te danken aan de gemalen. Aanvankelijk waren dit stoomgemalen, in de periode 1910-1930 werd overgeschakeld op gemalen die liepen op diesel en elektriciteit. Een bescheiden aantal stoomgemalen is bewaard gebleven, maar slechts weinige van die gemalen beschikken nog over de originele machines en
Het waterleidingbedrijf met de watertoren te Woerden
In 1903 nam een tiental Woerdenaren het initiatief een waterleiding aan te leggen. Zij vroegen de gemeente in een brief om toestemming. Zij achten de aanleg een dringende ‘eisch des tijds’ met het oog op de volksgezondheid. De gemeente wees dit plan echter af en besloot in 1904 de aanleg zelf te gaan doen.
Lauwerhof de eerste watertoren in de binnenstad van Utrecht
Watertoren Lauwerhof kwam er pas in 1895. Utrecht aarzelde met de aanleg van waterleiding, ondanks de slechte kwaliteit van het putwater. In 1878 was het zover, maar nog geen watertoren. Het waterleidingbedrijf betrok haar water uit het hoger gelegen Soest. De eerste watertoren kwam 17 jaar later in de binnenstad in de achtertuin van het kantoor en de woning van
De unieke watertoren van IJsselstein-Vreeswijk van Stulemeyer
De watertoren van IJsselstein-Vreeswijk kwam op de grens te staan. In 1908 was de drinkwatervoorziening en de straatverlichting in IJsselstein van geringe kwaliteit. Petroleum was nog de belangrijkste brandstof. Mogelijk mede door deze late ontwikkeling kwamen het water- en later ook het gasbedrijf van IJsselstein en Vreeswijk op gezamenlijke grond. De watertoren is op een bijzondere wijze gebouwd.
Stadsverwarming: de hulpwarmtecentrales van Utrecht
Stadsverwarming: al in 1923 vond Utrecht een nuttige bestemming voor het koelwater van de elektriciteitscentrale. Het hete water gaat door geïsoleerde buizen naar gebouwen en huizen. Daar voedt het de warmtewisselaars voor de CV en de warmwatervoorziening. Ook de nieuwste wijken van Utrecht zijn er van voorzien. Naast de elektriciteitscentrales zijn de hulpwarmtecentrales daarvan zichtbare bakens.
De voormalige elektriciteitscentrale in Driebergen-Rijsenburg
De elektriciteitsproductie in de provincie Utrecht werd pas in 1922 gecentraliseerd. De centrale in Driebergen ging als melkfabriek door. Later was er zelfs een wasmachinefabriek in het gebouw gevestigd. Nu is het omgebouwd tot woningen.
Weerdsingel en de eerste vuilnisophaal – het Vaaltterrein te Utrecht
In de Weerdsingel Oostzijde in Utrecht ligt de Vaaltbrug voor de vuilnisophaal van de stad. De locatie markeert het terrein van de vroegere stadsvaalt. Nog steeds gaat het vuilnis van de stad per boot. Er zijn naast de Vaaltbrug over de Vaaltsloot nog drie panden uit deze tijd.