Edelsmederij Brom is groot geworden door de emancipatie van de katholieke kerk in de 19e eeuw. Het bedrijf had een toonzaal met gastenontvangst en kantoor op de Drift en een werkplaats met smeltoven op de Keizerstraat. De schoorsteen in de Keizerstraat is nog getuige.
Pakhuis d’ Eersteling aan de Eem. In de handel van het graan voor het bakkersmeel, de grutterswaren voor de keuken en de olie- en veevoederproductie kwamen buiten de Koppelpoort in de 19e eeuw de eerste fabrieken. In 1870 vestigde zich daar de Firma J. van Vollenhoven. D’ Eersteling is daar als enige pakhuis van overgebleven.
Stadsverwarming: al in 1923 vond Utrecht een nuttige bestemming voor het koelwater van de elektriciteitscentrale. Het hete water gaat door geïsoleerde buizen naar gebouwen en huizen. Daar voedt het de warmtewisselaars voor de CV en de warmwatervoorziening. Ook de nieuwste wijken van Utrecht zijn er van voorzien. Naast de elektriciteitscentrales zijn de hulpwarmtecentrales daarvan zichtbare bakens.
Militaire voertuigenparken uit 1942 van de NSKK en Mob-complexen staan in Soesterberg. De kazerneterreinen werden in de Tweede Wereldoorlog (1940-1945) bezet door de Duitse troepenmacht. Er is in deze periode veel gebouwd, zoals de voertuigloodsen op de Soldaat Ketting Olivier Kazerne.
Van Gorp heeft Vulto in Schalkwijk overgenomen, een bedrijf met een oude historie. Waarschijnlijk is rond 1730 op deze locatie een korenmolen gebouwd. Geleidelijk aan ontstond een volwaardig dierenvoederbedrijf, nu biologisch in bedrijf.
Het waterbedrijf van Doorn is van alle waterleidingbedrijven in het land het langst in particuliere handen gebleven. Visser & Smit uit Papendrecht verkocht haar systeem ook in Doorn, vooral door haar initiatief. Pas in 2011 werd waterleidingbedrijf Doorn onderdeel van Vitens.
De eerste spoorbrug van Utrecht werd nodig toen in 1843 de tweede spoorlijn van Nederland tussen Amsterdam-Utrecht-Arnhem aangelegd werd. Inmiddels zijn er een spoorbrug uit 1966 en een moderne brug uit 2003: de DEMKA- en de Werkspoor spoorbrug.
Veenendaal veranderde na 1870 in een centrum van de wolindustrie. In 1930 werkten in Veenendaal 2.000 mensen in de textielindustrie, in 1950 ging het al om 3.000 mensen. Na 1970 verdween deze werkgelegenheid naar lagelonenlanden. Van de Hollandia fabriek zijn slechts enkele gebouwdelen bewaard gebleven.